#3 Dziwny Ryk

Czas na Lwiej Ziemi mijał Kionowi i Kiarze dość szybko. Nikt nie wspominał już o Kopie, by nie zasmucać króla. Kiara nie pamiętała brata zbyt dobrze, a Kion kompletnie o nim zapomniał.
- Kiaro, wszystko co opromienia słońce to nasze królestwo... - Simba właśnie pokazywał swojej córce Kiarze Lwią Ziemię, gdy na Lwią Skałę wbiegł rozpędzony Kion.

                                             

- UWAGA! - wykrzyknął i po chwili od głowy Simby odbił się owoc baobabu. Kiara pokręciła głową ze złością.
- Coś ci przeszkadza? - zachichotał Utami. Jego imię samo w sobie oznaczało żart, według Kiary to wystarczało. Brązowa grzywka Utamiego opadła mu na oczy, a ten zachichotał i ruszył przed siebie na oślep.
- UTAMI! ZARAZ SPADNIESZ! - Kion pobiegł za przyjacielem, który zbliżał się do krawędzi Lwiej Skały. Utami skoczył w dół.
- YOOO-HHHOOOO!!!! - zawołał spadając w dół. Po chwili wylądował na dużym drzewie obok Lwiej Skały. Kion odetchnął z ulgą i pobiegł bezpieczną drogą. Oczywiście była tam piosenka            ,, Piękny Dzień". Utami potknął się o owoc baobabu, a ten potoczył się do przepaści, która prowadziła na Złą Ziemię i na Cmentarzysko Słoni.
- Koniec gry... - pisnął Kion i odwrócił się z rezygnacją.

- Co? Nie ma mowy! - zawołał Utami po czym skoczył do przepaści.
- Hmmm... - Kion rozglądał się po Złej Ziemi sprawdzając czy jego przyjacielowi nic nie grozi. Nagle tuż za Utamim rozbłysły żółte oczy. - MUSISZ UCIEKAĆ!
- No co? Nie pamiętasz; ,,HAKUNA...''' - zanim Utami skończył mówić jedna z hien złapała go ze śmiechem.
- HIENY! Natychmiast go zostawcie! - warknął Kion. Jednak hieny tylko się zaśmiały.
- Wypuśćcie go RAAAAWWWWRRRR!!!! - chmury zamieniły się w wielkie ryczące lwy, a Kion ryknął bardzo głośno. Hieny nie mogły się otrząsnąć, dzięki czemu Utami szybko uciekł z wąwozu i doszedł do Kiona. Na ramieniu królewskiego syna pojawił się znak w kształcie ryczącego lwa.